SuMi, Gwen voor de mama, is een controllerist en producer. Met andere woorden, she pushes her own buttons en maakt er een muziekje van. Ze doet dat in Hoeselt, met koeiengeur in de neus en een begaaide haan in de buurt die niet fier kraait.

Ik kan veel

Op mijn 18e ben ik eigenlijk pas beginnen zingen. Ik kon goed toonvast fluiten maar omdat professionele fluiter worden niet echt geweldig klonk, zong ik. Dat ging ook best goed.
Ik heb dan een paar jaar zanglessen jazz gevolgd, ne mens moet iets doen hè.
In het begin heb ik mijn stem aan een paar mensen geleend om de vocals op hun liedjes in te zingen (o.a. voor not kidding Peter Luts van Lasgo). Na een tijd was ik het beu me aan te passen aan hun universum en ben ik zelf mijn eigen liedjes en beats beginnen maken. Producen dus. Ik had toch al pianolessen en notenleer gevolgd en enkele MIDI - cursussen .

Ik ben ook Deejay en controllerist. Het verschil tussen die twee is dat een D.J. plaatjes draait met een mixer en draaitafel en een controllerist MP3’s launched en door een controlpanel laat gaan, zodat ik kan “beatrepeaten” in plaats van “scratchen”.
Ik combineer dus eigenlijk zingen, producen en D.J.-en. Als ik zin heb om dingen van mijn vriendjes te luisteren, D.J. ik. Als ik mijn eigen wereldje wil creëren, dan zing en produce ik.

D.J., controllerist, producer,… uiteindelijk zitten we allemaal op dezelfde autostrade, alleen rijdt iedereen met ne andere auto.

Tegendraads

Ik vind subculturen heel fascinerend. Iedere scene is anders. Er zijn koudere en hardere scenes. Ik heb mijn thuis wel gevonden in de beats scene, meer mijn ding: warmer, collegialer, zoeken naar herkomst bij samples..
Mijn thuisstad Hasselt heeft weinig subculturen in het uitgaansleven. Het is een stad van een bepaalde smaak maar niet DE smaak. Het is vaak spijtig dat bv. artiesten als Tokimonsta (bijna evenveel likes als dekleinering) spelen in de Muziekodroom voor 30 man.
Ik maak muziek omdat ik iets goed vind klinken en het dan ook graag opnieuw wil horen. Ik wil niet persé mainstream en bekend worden, want ik wil me niet aanpassen aan iets of iemand.
Het is sowieso heel boeiend om de liefde voor muziek te delen met iemand die ook die liefde voelt. Iemand met dezelfde passie voor een bepaald genre, heeft ook vaak dezelfde levensvisie. Dat geeft een connectie.

Muziek is hoe gevoelens klinken.

Op het potje

Mijn passie voor muziek heb ik eigenlijk heel jong meegekregen. Ik luisterde naar de platencollectie van mijn mama.
Robert Wyatt met z’n “Matching Mole” en die eerste plaat (1972) zijn een hele grote inspiratiebron. Die plaat zet ik nog vaak op.
Ik cover eigenlijk ook graag en luister vaak naar covers. Zelf heb ik een cover van My Funny Valentine gemaakt . Ik heb toen wel een haatmail gekregen omdat de mailer vond dat ik een liedje verkracht door geen credits te vermelden. Maar de mailer was blind en kon mijn credits niet zien... Die geef ik wel altijd hoor! En anders: sue me (SuMi, get it?)!
Als ik naar platen luister moet ik altijd naar het toilet. Een plaat kraakt als ge hem afspeelt en dat doet me op een of andere manier denken aan lopend water...
Ik hou wel van zetelhangmuziek en eigenlijk beschrijft dat wat ik zelf maak.

Het leven is niet altijd een dansvloer! Soms is het leven ook gewoon naar het plafond staren en wat mijmeren, met de juiste muziek op de achtergrond dus.